اگر روز بفهمی که همه آنچه برای تو اتفاق می افتد بهترین چیز برای توست، آیا باز هم از آن اتفاق ناراحت می شوی؟ راستی ما چه قدر بر خدایمان توکل می کنیم. توکل یعنی همان اعتماد و اعتماد یعنی قبول هرچه او بخواهد.

خداوند در قرآن می فرمایند که چه بسا چیزی را دوست داشته باشید در حالی که آن چیز به ضرر شماست و چه بسا از چیزی بدتان بیاید در حالی که به صلاح شماست و برای شما بهترین است. مثل داروی تلخی که برای رهایی از بیماری نوشیدن آن به نفع ماست. وقتی بدانی که خدایی که زندگی ات را اداره می کند همان خدای دانا و حکیم و قادر است و قرار است بهترین چیزهایی را که برای آینده بهتر تو تصور می شود، برایت رقم زند، یا از از اتفاق تلخ تری جلوگیری کند؛ دیگر پذیرفتن همه سختی ها شیرین خواهد بود، چون بهترین اتفاق است و این یعنی همان مصلحت خودمان، همان که می گوییم مصلحت این بود...

راستی یادمان باشد از همین حالا که هرچه خدا برایمان رقم می زند بهترین است. به انتخاب خدایمان اعتماد کنیم و به رضای او راضی با شیم.

اما روایت امروز:

امام سجاد (ع) روایت کرده است که  فرمود : (روزی) به سختی مریض شده بودم؛ پدرم (امام حسین (ع)) پرسیدند: «چه چیز دوست داری؟»

عرض کردم: می خواهم از کسانی باشم که درباره آنچه خدا برایم (مصلحت دیده و) تدبیر فرموده است، به او(پیشنهاد و) سفارشی نداشته باشم.

فرمود: «آفرین(فرزندم)؛ تو همانند ابراهیم خلیلی که (آنگاه که او را در اتش افکندند)، جبرائیل پرسید: آیا خواسته ای داری؟»

فرمود: به پروردگارم، (سفارش و ) پیشنهادی ندارم؛ بلکه (علم  تدبیر ) او مرا بس است و او، خوب وکیلی است.

منبع: فرهنگ جامع سخنان امام حسین (ع) / ص 737

شنیدن خاطرات کودکی مادربزرگ ها و پدر بزرگ ها، پدر و مادر دوستان و حتی خودمان معمولا آن­قدر شیرین هستند که همه ما دوست داریم بارها و بارها آن را بشنویم و هیچ وقت از شنیدن آن ها خسته نمی شویم.

خیلی از خاطرات شیرین کودکی هایمان را به یاد نداریم اما بزرگ تر ها برایمان تعریف کرده اند. همیشه خاطرات ماندگارند و شیرین.

امامان ما هم کوکی هایشان همراه با خاطراتی بوده که بعضی از آن ها در تاریخ آمده است. از خاطراتی شیرین کودکانه مثل روایت زیر تا داستان هایی از کرامات و معجزات این بزرگواران در سن کودکی.

آنچه می خوانید روایتی است از خاطرات کودکی امام حسین (ع).

ابورافع نقل می کند :

من با حسین در ایام کودکی بازی سنگ­ پرانی می کردیم،

 هرگاه سنگ من به هدف می خورد به او می گفتم : مرا بر پشت خود سوار کن!

او می گفت : « آیا می خواهی بر کسی که رسول خدا (ص) او را بر دوش می گیرد ، سوار شوی؟ » ؛

پس من او را رها می کردم و هرگاه سنگ او به هدف می خورد ، می گفتم تو را سوار نمی کنم چنانکه مرا سوار نکردی.

حسین می گفت : « آیا دوست نداری بدنی را که رسول خدا (ص) بدوش می کشد سوار کنی؟ » پس من او را سوار می کردم .

منبع: فرهنگ جامع سخنان امام حسین (ع) / ص54

ما انسان های به قول معروف عصر پیشرفت، تکنولوژی و اطلاعات و ارتباطات چقدر برای ارتباط با دوستان و آشنایان وقت می گذاریم. درسته منظورم صله رحم هست.

بعضی وقت ها که پیش قدیمی تر ها می نشینم و از ارتباطات و رفت و آمدها می شنوم، از سادگی و صداقت و همدلی، خیلی دوست دارم ساکن عهد قدیم بودم.

اما حالا با این همه پیشرفت و فراوانی شبکه های اطلاع رسانی اعم از اینترنت، تلفن همراه، شبکه های دیتا و ... کمتر از حال و هوای همدیگر، از مشکلات هم و ... اطلاع داریم. دیگر اقوام و آشنایان کمتر به هم سر می زنند و کمتر همدیگر رو دعوت می کنند. تازه اگر هم دعوت کنند شاید بخاطر مشغله های موجود کمتر پاسخ مثبت دهیم.

تا حالا چندبار دوستی، رفیقی، آشنایی یا فامیلی شما رو دعوت کرده و شما دعوتش رو رد کردید؟

آیا می دانید قبول احسان دیگران علاوه بر تاثیرات روحی و اجتماعی و توسعه مهر و محبت بین انسان ها برای انسان بهترین موهبت است تا به واسطه این روابط در مسیر تکامل با سرعت هرچه بیشتر گام بردارد.

روایت زیر نمونه ای است که بر قبول دعوت برادران مومن تاکید فروان دارد:

امام حسین(ع) شخصی را دید که به یک میهمانی دعوت شد؛

 در پاسخ دعوت کننده گفت: معذرت می خواهم (نمی آیم).

حضرت به او فرمودند:« برخیز، (دعوت او را بپذیر) که در دعوت به میهمانی، عذرخواهی وجود ندارد؛ اگر روزه نداری، بخور و اگر روزه داری، مبارک باد گو ( و در حقش دعا کن).

منبع: فرهنگ جامع سخنان امام حسین(ع) / ص 846

آدم اگه لباسی بپوشه که بقول معروف اونو بین همه تابلو کنه و انگشت نمای همه بشه، به این لباس میگن لباس شهرت. حتما تا حالا کسانی رو دیدید که لباس هایی می پوش که در جامعه انگشت نمای همه میشن و البته بعضی ها هم یک چیزی بالاتر و بیشتر از این ها.

چقدر قشنگ گفته شاعر که خواهی نشوی رسوا، همرنگ جماعت شو. اما این جماعتِ لباس شهرت پوش! چون نمی خوان همرنگ جامعه بشن در نتیجه رسوای جماعت میشن یعنی: خواهی نشوی همرنگ، رسوای جماعت شو!

لباس شهرت بیشتر بین ما جوان ها رایج شده و البته بخش زیادی از اون به کمبودهای عاطفی، محیط اطراف و نوع پوشش خانواده و دوستان برمی گردد. اما طبق فتوای همه علما لباس پوشیدن لباسی که موجب انگشت نما شدن و مشهور شدن شخص در جامعه شود حرام است.

این درحالی است که به نظرم اگر از جامعه پرسیده شود که شما چه پوششی را بهتر و مناسب تر می دانید مطمئنا کسی لباس شهرت را انتخاب نمی کند مگر کسی که به لحاظ یکی از عوامل بالا دارای نوعی تشطط روحی شده باشد.

روایت امروز بیانی است از امام حسین (ع) در مورد لباس شهرت دنیا و لباس آتشین آخرت:

امام حسین(ع) فرمودند:

« هرکس لباسی (غیرعادی) که او را مشهور می سازد بپوشد، خداوند در روز قیامت، جامه ای از آتش بر او بپوشاند.»

منبع: فرهنگ جامع سخنان امام حسین(ع) / ص 806