خطر عشق مجازى

 امام علی علیه­السلام:  مـَنْ عـَشِقَ شَیْئاً اَعْشى بَصَرَهُ وَ اَمْرَضَ قَلْبَهُ، فَهُوَ یَنْظُرُ بِعَیْنٍ غَیْرِ صَحیحَةٍ وَ یَسْمَعُ بِاُذُنٍ غَیْرِ سَمیعَةٍ.

آن کس که به چیزى عشق ورزد، آن عشق، چشم او را کور و قلبش را بیمار مى­کند. چنین فردى با چشم ناسالم مى­نگرد و با گوش ناشنوا مى­شنود.

 نهج البلاغه،ح 108، ص 330

به خدا عشق مرا خسته و خونین دل ساخت

راه دل را زد و از یــاد خـدا غافـل ساخت

....؟؟؟؟!!!!

ادامه مطلب...

عشق به انسان دیگر چه حکمى دارد و آیا این عشق مى‏تواند راه رسیدن به عشق‏حقیقى باشد؟

آدمى موجودى است شیفته محبت کردن و محبت دیدن. البته به مقتضاى سن، روزى به سینه مادر عشق مى‏ورزد و روزى به اسباب بازى و روز دیگر به هنر و.... در حقیقت به هر مقدار که رشد عقلانى و روانى فرد کامل گردد، عشق ورزى او نیز متحول شده و به فراز بالاترى صعود خواهد کرد، البته این تمایل در همه افراد یکسان نیست برخى در همان سطح ابتدایى باقى مى‏مانند و برخى نیز صعود را ادامه مى‏دهند.

برخى نیز خسته دل در تمناى محبتى عمیقند و تا آن را در نیابند آرام نمى‏شوند.

 المجاز قنطرة الحقیقه مجاز پل حقیقت است. دل‏باختگى‏هاى گذراى زندگى، پلى است تا آدمى ظرفیت دل‏باختن به حقیقت هستى را دریابد و آنگاه است که آرام خواهد گرفت: أَلا بِذِکْرِ اَللَّهِ تَطْمَئِنُّ اَلْقُلُوبُ‏

نظامى گنجوى در پایان ماجراى لیلى و مجنون سخن حکیمانه‏اى را آورده که در واقع تمام داستان را براى همین نکته سروده است. گوید:

 وقتى لیلى در بستر مرگ افتاد وصیتى براى مجنون به مادر خود کرد و گفت:

به او بگو عاشق چیزى باش که جاودان و ماندگار است، نه شیفته و دلباخته کسى چون من که هیچ چیزش در اختیار خود نمى‏باشد و همواره در معرض مرگ و زوال و دستخوش تحوّل و بى‏قرارى است.

 ‏بنابراین عشق الهى به انسان مسیر الهى مى‏بخشد و عشق شیطانى فرد را در سبیل شیطان قرار مى‏دهد. منظور از عشق الهى فقط دوست داشتن خدا نیست، بلکه دوستى خدا و هر کس و هر چیز که خدا دوست دارد. لذا مؤمن از هر عشقى که در مقابل عشق به خدا قرار گیرد، نه در طول آن، مى‏پرهیزد.

یا خیر حبیب و محبوب

عشق و محبت، مهر و عاطفه، دوستی و دوست داشتن و.....

واژه های زیبا  با معانی و مفاهیم بلند وگاهاً متفاوت

سر مطلب در چیست؟!

یکی می­گوید عشق و عاشقی بهترین چیز عالم است

دیگری می­گوید از عشق و عاشقی متنفرم!!! و....

فقط کافیست که نیم نگاهی به دنیای وب کنی؛ تفاهم، تقابل، تضاد، همه را در مورد این واژه های زیبا می­یابی، براستی چرا اینگونه است؟؟ مشکل از واژه هاست یا در متعلق آنها؟

همه می­گویند که واژه­ها بی عیب اند عیب از ماست که در تعیین مصداق اشتباه میکنیم و آن هنگام که به قول خودمان در عشق شکست خوردیم همه تقصیرها را به گردن عشق می­اندازیم در حالیکه ما نمی­بایست اشتباه کنیم.

به خاطر عشق بیائید تا درست انتخاب کنیم

به دنبال معشوقی باشیم که لیاقت دل دادن داشته باشد و....

**************

وای من عمر عزیزم همه در خواب گذشت

                                                                             عمر در یاد بتی دلبر و جذاب گذشت عهد شیرین جوانی زکف من بگریخت  

                                                                        خرمی دیگر از این شاخه شاداب گذشت

ای دل شیفته دیگر ز مهت یاد مکن

بیش از این عمر گرانمایه تو بر باد مکن

دیده اندر پی آن دلبر طناز مدوز                                 

                                                                            سوختم از ستمت اینهمه بیداد مکن

روزی آرام و سبک بیخبر از عشق و امید               

                                                                           بر پر از سینه و غوغا دگر ایجاد مکن

به خدا عشق مرا خسته و خونین دل ساخت

راه دل را زد و از یاد خدا غافل ساخت

پس از این دامن معشوق حقیقی گیرم

تا از آن عشق دل آرا  دل و جان افروزم

غیر خورشید  دل افروز  جمالش  ندهم

جای  در آینه   خاطر   عشق  اندوزم

چون گل طلعت او هیچ گلی زیبا نیست

خاطری نیست که از عشق رخش شیدا نیست

کمی بیتشر در این مورد فکر کنیم، آخر سرمایه عظیمی است،

آدم می­خواهد دلش را به کسی بدهد

باید مواظب باشیم که کسی با دلمان بازی نکند!

کسی که واقعا دوستمان بدارد

و مهمتر اینکه به خاطر خودمان دوستمان بدارد نه برای خودش

و......

حرفهای زیادی است ان شاءالله برای بعد و انشاءالله کسی را پیدا می کنیم که دلمان را به او بدهیم برای همیشه...

الهی مَن ذَا الذِی ذاقَ حَلاوَةَ مَحَبَتِکَ فَرامَ مِنک بَدَلا

ای خدای مهربان من کیست که شیرینی و حلاوت محبت و عشق ترا چشیده باشد و باز غیر تو را آرزو کند؟؟!!..

یا حبیب من لا حبیب له