چقدر نسبت به ابراز محبت اطرافیانمان احساس مسئولیت می کنیم؟ شاید بپرسید که چرا احساس مسئولیت؟ اگر کسی احسانی به من کرد من در قبال او چه مسئولیتی دارم؟ و دایره مسئولیت خود را تنها منحصر در کارهایی بکنیم که انجام ندادن آن موجب ضرر یا از دست دادن منفعتی باشد. اما براستی اینگونه است؟
اگر یکی از اعضاء خانواده یا دوستی (البته در دایره ای که دین برای ما تعیین نموده است) به شما هدیه ای ناچیز دهد، عکس العمل شما در مقابل آن چیست؟ آیا تنها به یک تشکر بسنده می کنید؟
به نظر شما امام حسین (ع) در این مواقع چه برخوردی داشته است؟ روایت زیر نمونه ای است از هزاران موردی که امام (ع) اینگونه قشنگ و زیبا به اطرافیان خویش توجه داشته است. در زیارت جامعه کبیره آمده است که احسان و نیکوکاری عادت شماست و کرم و بخشش سجیت شما(عادتکم الإحسان و سجیتکم الکرم). یعنی بخشش و کرم و احسان و جود جزو ذاتیات خاندان اهل بیت(ع) است و اینان از هم جدایی ندارند.
امامی که اینگونه با کنیزی برخورد می کند با شیعیان و دوستداران خویش چگونه خواهد بود؟ امید که همین اشک های ما که تمام سرمایه ماست فرداروز دریایی شود برای خاموش کردن آتش عذاب .
از انس روایت شده است که:
نزد امام حسین (ع) بودم که کنیزی آمدو یک دسته گل به حضرت داد. حضرت فرمودند:« تو در راه خدا آزادی»
عرض کردم: او، یک دسته گل که ارزشی ندارد، به شما می دهد و شما او را آزاد می کنید؟
فرمودند: « خدا ما را این چنین تربیت فرموده ( و اینگونه ادب آموخته) است؛ خدای سبحان می فرمایند: « هرگاه شما را تحیت (، هدیه و سلام و درودی) آورند، شما به نیکوتر از آن یا مانند آن پاسخ دهید» و بهتر از تحیت (و احسان) او، آزاد کردن او بود.»
منبع: فرهنگ جامع سخنان امام حسین (ع) / ص 699
