اگر روز بفهمی که همه آنچه برای تو اتفاق می افتد بهترین چیز برای توست، آیا باز هم از آن اتفاق ناراحت می شوی؟ راستی ما چه قدر بر خدایمان توکل می کنیم. توکل یعنی همان اعتماد و اعتماد یعنی قبول هرچه او بخواهد.

خداوند در قرآن می فرمایند که چه بسا چیزی را دوست داشته باشید در حالی که آن چیز به ضرر شماست و چه بسا از چیزی بدتان بیاید در حالی که به صلاح شماست و برای شما بهترین است. مثل داروی تلخی که برای رهایی از بیماری نوشیدن آن به نفع ماست. وقتی بدانی که خدایی که زندگی ات را اداره می کند همان خدای دانا و حکیم و قادر است و قرار است بهترین چیزهایی را که برای آینده بهتر تو تصور می شود، برایت رقم زند، یا از از اتفاق تلخ تری جلوگیری کند؛ دیگر پذیرفتن همه سختی ها شیرین خواهد بود، چون بهترین اتفاق است و این یعنی همان مصلحت خودمان، همان که می گوییم مصلحت این بود...

راستی یادمان باشد از همین حالا که هرچه خدا برایمان رقم می زند بهترین است. به انتخاب خدایمان اعتماد کنیم و به رضای او راضی با شیم.

اما روایت امروز:

امام سجاد (ع) روایت کرده است که  فرمود : (روزی) به سختی مریض شده بودم؛ پدرم (امام حسین (ع)) پرسیدند: «چه چیز دوست داری؟»

عرض کردم: می خواهم از کسانی باشم که درباره آنچه خدا برایم (مصلحت دیده و) تدبیر فرموده است، به او(پیشنهاد و) سفارشی نداشته باشم.

فرمود: «آفرین(فرزندم)؛ تو همانند ابراهیم خلیلی که (آنگاه که او را در اتش افکندند)، جبرائیل پرسید: آیا خواسته ای داری؟»

فرمود: به پروردگارم، (سفارش و ) پیشنهادی ندارم؛ بلکه (علم  تدبیر ) او مرا بس است و او، خوب وکیلی است.

منبع: فرهنگ جامع سخنان امام حسین (ع) / ص 737