ابوالطفیل می گوید: روزی دیدم علی "علیه السلام" یتیمان را به حضور خود
خاست سپس چنان به یتیمان تفقد و مهربانی می کرد و به آنها عسل می خوراند
که بعضی از اصحابش تمنا می کردند که ای کاش ما نیز یتیم می بودیم. "تا
مورد توجه و لطف حضرت واقع می شدیم"
[ بحارالانوار، ج 41، ص 29]
