یا کافی

آن کسی که بر طرف کننده حاجات است وحاجت را به مقدار متعادل بر طرف می کند.

"مطالب زیر برگرفته شده از سایت مکاتبه و اندیشه می باشد."

الف: به فکر امام زمان باشید.

ب:محبت به امام زمان‏علیه السلام‏

ج:دعا نسبت به امام زمان‏علیه السلام‏

د:نیابت از امام زمان‏

 ب: محبت به امام زمان‏علیه السلام‏
یکی از وظایف ما این است که به امام زمان‏علیه السلام، مَحبّت داشته باشیم(6) به اندازه‏ای که به بچه‏هامان مَحبّت داریم، یا به قدر مَحبّتی که به رفقا و دوستان خود داریم به همان اندازه به حضرت بقیة اللّه ارواحنا فداه، محبت داشته باشیم.
یکی از آثار محبت قلبی این است که انسان در فِراقِ محبوبش غمناک می‏شود؛(7) مهموم و مغموم و گرفته و دل شکسته و متأثّر می‏شود. شما به خود نگاه کنید، آیا این در شما هست یا نه؟ آیا در فراق امام زمانتان مهموم و مغموم هستید و گاهی که فکرش را می‏کنید، به گریه می‏آیید که: چرا محبوب ما در دسترس ما نیست تا خدمتش برویم؟
از آثار دیگر مَحبّت این است که آدم دائم به یاد محبوبش است و دلش می‏خواهد اسم او را ببرد و از او یاد بشود و سخن گفته شود.(8)
حضرت یعقوب - که به یوسف مَحبت داشت - دلش می‏خواست دائماً اسم یوسف برده شود؛
اگر او را دوست بدارید، دلتان می‏خواهد دائماً اسم حضرت برده شود؛ جلال و شوکت و عظمتش به گوش مردم برسد تا مردم به او علاقه‏مند و مهربان شوند.
ترویج حضرت هم منحصر به زبان و قلم نیست؛ پول از همه بالاتر است.(9) روزهای جمعه، سفره پهن کنید؛ به نام امام زمان ارواحنا فداه. چند نفر را تحت عنوان دعای ندبه دعوت کنید. شیر و چای مفصلی بدهید و بعد از دعا، چاشتی بدهید تا یکی دو ساعت دیگر بحث امام زمان بشود. بعد ناهار بدهید. این خود، تعظیم و تجلیل امام زمان‏علیه السلام و تشویق مردم به ساحت ولایت آن بزرگوار است.
رابطه و پیوند به لفظ نمی‏شود که صرفاً بعد از نماز با انگشت، سه تا اشاره یکی به امام حسین، یکی به امام رضا و یکی به صاحب الزمان‏علیهم السلام بکنید و تمام شود. باید دل متوجه باشد. اگر دلت به طرف امام زمان رفته و پیوند خورده(10) که هیچ و اگر پیوند نخورده، برو برای خودت فکری بکن. اگر می‏گویی قلبت با آن حضرت پیوند خورده است، آن را نشان بده. از کجای در و دیوارِ وجودت، تجلی امام عصر ارواحنا فداه نمایان شده است؟ از پولت؟ از قدمت؟ از قلمت؟ از زبانت؟ از کجا؟ اگر پیوند نگرفته است، در رفتارت تجدید نظر کن.
دیگر آثار محبت، تشبُّهِ محبّ است به محبوبش.(11)
در زمان پیامبر شخصی بود که خیلی میل داشت اولین شخصی باشد که بر پیغمبر وارد شده است؛ هر روز که می‏آمد، می‏دید چند نفری در مسجد هستند و از این بابت غصه می‏خورد. یک روز صبح، زودتر حرکت کرد و به مسجد آمد. دید در مسیر، یک جای پا بیشتر نیست و آن جای پای پیغمبر است. آن را می‏شناخت (چون پای پیامبر قدری بزرگ‏تر بود، نمایان بود و افراد، می‏شناختند). خیلی خوشحال شد که امروز بعد از پیغمبر هیچ کس به مسجد نیامده و من اولین کسی هستم که به مسجد آمده‏ام. وقتی وارد مسجد شد، دید پیغمبر تشریف دارند و سلمان هم هست. گفت: سلمان، تو از آسمان آمدی؟
- خیر.
- دیشب در مسجد معتکف بودی؟
- خیر.
- چه گونه است که من اثر پایی جز اثر پا و کفش پیغمبر ندیدم؟
- بله درست است. من چون پیغمبر را خیلی دوست دارم، دلم می‏خواهد در همه چیز، خودم را شبیه پیغمبر کرده باشم؛ حتّی در قدم زدن. لذا مراقب بودم ببینم پیغمبر پای خود را کجا گذاشته‏اند؛ من هم همان جا بگذارم. این را می‏گویند مَحبّت.
بنابراین، یکی از آثار محَبّت تشبّه محب به محبوب است. اگر امام زمان‏علیه السلام را دوست‏داری چه شباهتی به او داری؟ امام زمان، شب‏ها بیدار است؛ شب زنده‏داری می‏کند؛ مشغول عبادت و بندگی است. شما شب‏ها چه قدر بیدار و مشغول عبادت هستید؟ چند شب تا صبح اِحیا و عبادت داشته‏اید؟ امام زمان تمام شب‏های دوره سال را به عبادت خدای متعال مشغول است. امام زمان دروغ نمی‏گوید؛ غیبت نمی‏کند؛ مال مردم نمی‏خورد؛ به نوامیس مردم خیانت نمی‏کند؛ به حقوق مردم تجاوز نمی‏نماید؛ به اموال مردم تعدی نمی‏کند.(12) خلاصه باید پاک شوید. اگر پاک شدید، شباهت و لیاقت و قابلیت پیدا خواهید کرد.
یکی از آثار انتظار فرج، همین پاک شدن است. کسی که منتظر ظهور امام زمان‏علیه السلام است، خودش را برای خدمتگزاری به آن حضرت پاک می‏کند تا هر لحظه‏ای که آقا آمد، او پاکیزه و نظیف، مهیای خدمت باشد؛ چون هر ساعتی ممکن است صدای آن حضرت بلند شود؛ زیرا «یُصْلِحُ اللّهُ أمْرَهُ فی لَیلةٍ»(13)؛ یعنی خداوند امر فرج و ظهور او را یک شبه اصلاح می‏فرماید. پس شیعه همیشه منتظر و مهیّاست.
امام صادق‏علیه السلام فرمودند: «منتظر فرج باشید، ورع، تقوی و پرهیزگاری داشته باشید و محاسن اخلاق.»(14)
انتظار فرج، با تقوی درست می‏شود نه با معصیت و پلیدی و کثافت روحی. پس انتظار فرج سبب و منشأ می‏شود که خود را پاک کنیم.

6) روشن‏ترین نصّ قرآنی در این زمینه، آیه مودّت است:
«قُلْ لا أَسئَلُکُمْ عَلَیْهِ أَجْراً إِلاَّ الْمَوَدَّةَ فِی الْقُرْبی‏» (شوری (42): 23)
«بگو: از شما پاداشی نمی‏خواهم مگر دوستی خویشاوندان (نزدیک من) را.»
«قُربی‏» - که در آیه یاد شده مودّت‏شان واجب شده است - در این روزگار، مصداقی بالاتر و نزدیک‏تر از امام زمان‏علیه السلام ندارد. تمامی تفاسیر شیعه و بسیاری از تفاسیر روایی اهل سنّت چون شواهد التنزیل (حاکم حَسَکانی) و الدّرُّالمنثور (جلال الدین سیوطی) این آیه را در وجوب مودّت و محبّت مسلمین به اهل بیت‏علیهم السلام نقل کرده‏اند.
7) بهترین مصداق این سخن در عبارات شورانگیز دعای ندبه است:
«عزیزٌ عَلَیَّ أنْ أرَی الْخَلْق وَ لاتُری وَ لا أسمع لک حسیساً و لا نَجوی...»
«بسیاری بر من سخت است که خلق را ببینم و تو را نبینم و از تو صدایی نشنوم...»
«هَلْ من مُعین فأُطیلَ معه العویلَ و البُکاءَ؟ هَل من جَزوع فأُساعدَ جَزَعَهُ إذا خلا؟ هَل قَذیَت عینٌ فساعدتها عینی علی القَذی‏؟ هَلْ إلَیْکَ یا ابن أحمَد سبیلٌ فتُلقی؟ هَل یَتَّصل یومُنا منک بَده فَنَحظی‏؟...»
«آیا کسی هست که مرا یاری کند تا به همراهی او ناله و گریه را طولانی کنم؟ آیا ناله کننده و بی‏تابی هست که من با زاری او را در هنگام تنهایی‏اش یاری و همراهی کنم؟ آیا چشمی هست که چون خار در آن فرو رفته، آن چشم من در ناراحتی و اشک با او هم دردی نماید؟ای زاده احمد آیا راهی به سوی تو هست که به ملاقات تو منتهی گردد؟ آیا روز جدایی ما به فردای وصال می‏رسد که از آن حظّ و بهره بریم؟»
8) این نکته در ادعیه و روایات اهل بیت‏علیهم السلام مورد توجّه بوده است. در دعای عصر غیبت می‏خوانیم:
«وَ لا تُنسِنا ذکرَه وَ انتظارَه وَ الإیمانَ بِهِ وَ قُوَّةَ الیقین فی ظهوره وَ الدُّعاءَ لَهُ وَ الصَّلاةَ عَلَیْهِ.»
«خدایا!) یاد او و انتظارش و ایمان به او و باور شدید در ظهور او و دعای برای او و توجّه به سوی او را در ما به فراموشی مسپار.»
امیرالمؤمنین‏علیه السلام نیز فرمودند:
«مَنْ أحبَّ شَیْئاً لهِجَ بِذِکْره.» (غرر و دُرر)
«هر که چیزی را دوست بدارد هموارده نام آن را بر زبان دارد.»
حضرت عسکری‏علیه السلام خطاب به حضرت مهدی‏علیه السلام‏فرمودند:
«وَ اعلَم أنَّ قُلُوبَ أهلِ الطّاعة وَ الاْخْلاص نُزَّعٌ إلیک مثل الطَّیر ألی أوکارِها.» (کمال الدّین، صص 448 - 449، ح 19)
و بدان که دل‏های پارسایان و صاحبان اخلاص به سوی تو پر می‏کشند؛ همچنان که پرنده به سوی آشیانه.»
9) در بسیاری از آیات قرآن، جهاد به مال در راه خدا طرح گردیده و برای آن پاداش وآثار دنیوی و اخروی فراوان عنوان شده و از علائم ایمان و راه تقرّب الی اللّه قلمداد شده است؛ به عنوان مثال:
«لکِنِ الرَّسُولُ وَ الَّذِینَ آمَنُوا مَعَهُ جاهَدُوا بِأَمْوالِهِمْ وَ أَنْفُسِهِمْ وَ...»(توبه(9): 88).
«ولی رسول (خدا) و کسانی که همراه او ایمان آورده‏اند به اموال خود و جان‏های خود جهاد می‏کنند...»
«فَضَّلَ اللَّهُ الْمُجاهِدِینَ بِأَمْوالِهِمْ وَ أَنْفُسِهِمْ عَلَی الْقاعِدِینَ دَرَجَةً وَ...» (نساء(4): 96).
«خدا مجاهدان به اموال خود و جان‏های خود را بر فرونشستگان به درجاتی فضیلت داده...»
«هَلْ أَدُلُّکُمْ عَلی‏ تِجارَةٍ تُنْجِیکُمْ مِنْ عَذابٍ أَلِیمٍ؟ تُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ وَ رَسُولِهِ وَ تُجاهِدُونَ فِی سَبِیلِ اللَّهِ بِأَمْوالِکُمْ وَ أَنْفُسِکُمْ...» (صف(61): 11 و 10).
«آیا شما را به تجارتی دلالت کنم که شما را از عذاب دردناک برهاند، (آن بازرگانی این است که) به خدا و رسول او ایمان داشته باشید و در راه خدا به اموال خود و جان‏های خود کارزار کنید.»
قابل توجّه این‏که در اکثر موارد فوق جهاد به مال، بر جهاد به نفس مقدم ذکر گردیده است.
همچنین بنگرید: حُجرات(49): 15؛ توبه(9): 20 و 41؛ أنفال(8): 72.
10) امام کاظم‏علیه السلام پس از بیان غیبت امام مهدی‏علیه السلام فرمودند: یَغیب عَنْ أبْصار الناس شخصُ وَ لا یغیبُ عَنْ قُلُوب الْمُؤْمنینَ ذِکرُهُ...» (کمال الدین، صص 368 - 369، ح 6)
«خودش از دیدگاه پنهان می‏شود ولی یاد او از دل‏های مؤمنان پنهان نمی‏شود.»
در دعای ندبه نیز می‏گوییم:«بِنَفْسی أنْتَ مِن مُغَیَّبٍ لَمْ یخلُ مِنّا! بِنَفْسی أنْتَ مِنْ نازحٍ ما نَزَحَ عَنّا!»
«جانم فدای تو آن پنهان شده‏ای که از ما بی‏اطلاع نیست! جانم فدای تو آن دور شده‏ای که از ما دور نیست!»
11) قرآن در این زمینه می‏فرماید:
«قُلْ إِنْ کُنْتُمْ تُحِبُّونَ اللَّهَ فَاتَّبِعُونِی» (آل عمران(3): 31)
«بگو: اگر خدا را دوست می‏دارید، پس مرا پیروی کنید.»
از این آیه روشن می‏گردد که اثر طبیعی محبت، پیروی و همرنگی با محبوب می‏باشد.
12) حضرت باقرعلیه السلام فرمودند: «إنَّ الدُّنْیا لاتَذهبُ حتّی یبعثَ اللّهُ عَزَّ وَ جَلَّ رجلاً مِنّا أهْلَ الْبَیْت یَعمل بِکِتاب اللّه لایری‏ منکَراً إلا أنْکره.»
«همانا دنیا به پایان نمی‏رسد تا آن که خدا مردی از ما اهل بیت را بر می‏انگیزد که به کتاب خدا عمل می‏کند. او با هیچ بدی برخورد نمی‏کند مگر آن که با آن مخالفت می‏کند.» (بحار، ج 52، ص 378، ح 182).
13) بحار، ج 52، ص 96، ح 15 از امام صادق‏علیه السلام.
14) نعمانی، الغیبة، ص 200، ح 16: «مَن سَرَّهُ أنْ یَکون مِن أصحاب القائم فَلْیَنتظِرْ وَ لْیعمل بِالْوَرع و محاسِن الأخلاق وَ هُوَ منتظرٌ.» «هر که دوست میدارد که از یاوران قائم باشد باید که انتظار کشد و در هنگام انتظار ،ب ه پارسایی و نیکویی اخلاق عمل کند.»