تو یک قدم، من 10 قدم
از سحر تا حالا، چیزی نخوردی؟ گرسنه ای؟ بعضیها هم بیشتر تشنه می شوند تا گرسنه. فکر می کنی کاش سحر بیشتر خورده بودی؟ دقیقه شماری می کنی تا افطار شود؟
راستی روزه ای که من می گیرم، با روزه ای که دوستانم می گیرند در یک درجه قرار دارد؟ آیا هر دو به یک میزان به خدا نزدیک می شویم؟
ظاهری ترین فلسفه روزه را می توان کشیدن گرسنگی و تشنگی و آگاهی از حال گرسنگان دانست ولی ...
ولی آیا گرسنگان، دروغ نمی گویند؟ تهمت نمی زنند؟ شهوت ندارند؟ پس روزه فقط برای کسانی که دستشان به دهانشان می رسد نیست! بلکه حتی گرسنگان هم باید روزه بگیرند، چرا که آنها نیز مشخص نیست چقدر گرسنه نزدیکی به خدا هستند.
روزه یعنی پاکی از گناهان، یعنی دور انداختن هر رذیله، و نزدیک شدن به خدا چرا که با ترک هر گناه و معصیت چندین قدم به سوی خدا نزدیک می شویم. و تو یک قدم بیا تا من 10 قدم...
ای کاش آنگونه که برای رسیدن افطار لحظه شماری می کنم، تشنه حکومت صالحان بودم. کاش آنگونه که لبانم می خشکد و چشمانم گود می رود، صبح و شب به یاد تو لبانم خشک و چشمانم از اشک های بسیار گود می رفت.
کاش می آمدی و روزه ام افطار می شد.

طاعاتتان قبول و در لحظات عرفانی التماس دعا
شب های قدر را قدر بدانیم و دعایمان رسیدن لحظه موعود باشد.