حضور غایبانه
یاران مهدی را باید در میان سلاح بردوشان و کفنپوشان و جان بر کفان و مبارزان و سنگرنشینان و خدمتگزاران به این انقلاب، و تقویتکنندگان سپاه دین، و حرمتگزاران به خون و خانواده شهیدان یافت.
نه در ساکتان و بیتفاوتان! و نه در رفاهزدگان و عافیت طلبان.
یا مهدی! کدام «حضور»، چون «غیبتِ» تو، زمان و تاریخ را آکنده است... ؟!
حاضرترین حاضران، به گرد پای «حضور غایبانه»ات نمی رسند.
ای معنیِ حضور در غیبت! ای مفهومِ غیبتِ حاضر، ای مجمعِ غیبت و شهود!
کدام نماز شب است که بی یاد تو بر پاست؟
کدام اشک شوق و سوز دل است که نشان از تو ندارد؟
کدام وصیّت نامه شهید است که خالی از اسم عزیز توست؟
مگر می شود دعای کمیل و توسّلی بی یاد تو سر شود؟
او «وارث» است، وارث دین محمّد و خطّ سرخ شهادت.
او «قائم» است، ایستاده و استوار و پا بر جا، تا جهانی را به قیام حقطلبانه وا دارد.
او «بقیة الله» است، یادگاری از خطّ امامان و ذخیرهای از سوی خدا.
او «منصور» است، یاری خدا و نصرت مؤمنین را پشت سر دارد و بر جباران پیروز خواهد شد.
او «ثائر» است، انقلابی، برانگیخته و برانگیزنده. او«منتقم» است، خونخواه حادثه کربلا و انتقام گیرنده خون شهیدان و خون سیدالشهدا.
او«صاحب الزّمان» و «صاحب الامر» است، او «ولی عصر» است. زمین و زمان، امر و فرمان در اختیار اوست. «حجت الله» است و «خلف صالح». مهدی امّت است. هدایت یافتهای هدایتگر، راه یافتهای راهنما.
هم هادی است، هم مهدی، راهشناسی خبیر و راهبانی مطمئن و راهنمایی دلسوز. سلام بر مهدی، انتظار سبز دورانها، آرمان مجسّم عدالتخواهان، چلچراغ روشن شبستان تاریخ، روشنگر زمین و زمان، مردِ برگزیده اعصار، ذخیره جاویدان الهی و نوید بخش صبح در شب انتظار.
